tamadon

سلام

اگر شما هم در یک سازمان، یک شرکت یا یک تیم کار می‌کنی؛ خوب می دونی که تعاملات انسانی و ارتباطات افراد با همدیگه بزرگ ترین معضل و مهم ترین مسئله است. اگر ارتباطات درست تعریف شده باشه فضای کاری بسیار دلپذیر میشه و امکان رشد پروژه و رشد افراد فراهم میشه اما خدا نکنه که خلاف این باشه.

پادکستی گوش می دادم از اسد صفری که بعضی از نکات رو خلاصه و یک سری مطلب هم خودم بهش اضافه کردم. فقط برای اینکه خونده شه به صورت خیلی خلاصه و تیتروار میارم:

1. در ازای یک کار خوب؛ این فرد نیست که پاداش می گیرد بلکه تیم باید پاداش بگیرد.
2. ...

سلام

با خیلی از دوستام که صحبت می‌کردم فکر می‌کردند که سال ۱۳۹۵ سال خوبی نبوده و دعای سال تحویل‌شون هم این بود که خدایا لطفا شرایط همینجوری بمونه و بدتر نشه!

منم تا سال پیش تقریبا همین حس رو داشتم اما خب امسال کمی فرق می‌کنه...

حالا دو حالت پیش می‌آد: یا زندگی‌تون واقعا داغونه یا فکر می‌کنید که داغونه! پارامترهای یک زندگی داغون چیه؟ مثلا یه ورزشکار می‌گه امسال هیچ‌جایی مدال نیاوردم یا یک هنرمند می‌گه نتونستم آلبوم جدیدی منتشر کنم یا یک مهندس(!) می‌گه نتوسنتم برم فرانسه وژاپن یا یه مهندس دیگه می‌گه اصلا نتونستم به سفر برم... (از همین جا به جامعه‌ی مهندسین سلام می‌کنم)

منم اومدم زندگی خودم رو با موارد زیر مقایسه کردم و بسته به موفقیت در هر مورد به خودم نمره دادم... البته از این متن قراره چهار نتیجه بگیریم که در آخر میارم. فقط یادت باشه که می‌خوام روی نقاط مثبت و قشنگ تمرکز کنم و مشکلات رو لیست نمی‌کنم.

۱. کارهای بزرگی که انجام دادم
۲. چندتا لحظه‌ی فراموش نشدنی داشتم؟
۳. چقدر به مردم کمک کردم؟
۴. کتاب هایی که خوندم‎
۵. فیلم های قشنگی که دیدم
۶. تئاترهایی که رفتم
۷. مسافرت ها و گردش ها‎
۸. چقدر پول در آوردم
۹. چندتا موضوع و مطلب جدید در حوزه‌ی کاری خودم یاد گرفتم

سلام

از خودم راضی‌ام. مثل انسان‌های متکبر! این حسیه که وقتی چیزی رو به صورت خودخوان و بدون معلم یاد می‌گیرم پیش خودم دارم...

می‌مونه بحث پول. بحث پول بهتر است یا ثروت؟ منظورم دانش بود

مطمئنا پول بهتره ولی دانش آدم رو تسکین می‌ده. پول قدرت خارجی می‌آره و دانش قدرت درون.

آدم‌های فقط پولدار از درون تهی‌اند و آد‌م‌های اهل دانش بدون پول زندگی‌شون داغونه.

سلام
شایعه شده بالای یک قله‌ی بلند که تا حالا هیچکس نتونسته به اون برسه یک دریاچه‌ی خیلی بزرگ قرار داره که به خنکی و زلالی آب اون در دنیا وجود نداره... اسمش رو می‌ذارم آب حیات. هر کسی که به آب حیات رسیده رستگار شده و به تمام آرزوهاش رسیده.

عزم کردم به آب حیات برسم. وقتی با بقیه در موردش صحبت کردم خیلی‌ها می‌گفتند این کار دیوانگیه که بخوای از این کوه بالا بری و قبل از اینکه بهش برسی تلف می‌شی و جون خودت رو از دست می‌دی... بهم می‌گفتند که باید به همین آب‌ چاهی که در شهر وجود داره بسنده کنم؛ چون اکثر مردم با همین آب سپری می‌کنند و زندگی عادی و خوبی هم دارند...