آب حیات۴: امید

۲۱ فروردین ۱۳۹۵/۰ دیدگاه‌/در زندگی/توسط tamadonEH

سلام

این نوشته ادامه‌ی مطلب «آب حیات۳: خداحافظی»ـه.

الان چند ماهی میشه که راهی این سفر شدم. راه سخته. شب‌هاش سخت‌تره… وقتی هیچ نوری وجود نداره که راه رو برات روشن کنه و بهت امید بده نا امید می‌شی‌. وقتی کسی همسفرت نیست و موبایل هم آنتن نمی‌ده که حتی به مقدار کم از کسی باخبر بشی غصه‌ی تنهایی رو می‌خوری. از شب می‌ترسی و در یک جمله: کم میاری… بهترین امیدی که برای ادامه‌ی راه داری حرفی بود که گفت:

به روز واقعه تابوت ما ز سرو کنید        که مرده‌ایم ز داغ بلندبالایی

اینجوری حتی اگر وسط راه تلف بشی و بمیری هم…

…اینجوری میشه که به مرگ، امید می‌بندی! پس خیلی هم غیرمنطقی نیست.

وقتی سگ‌ها آدم می‌شوند [تعجب نکنید]

۱۴ اسفند ۱۳۹۴/۰ دیدگاه‌/در زندگی/توسط tamadonEH

بعد از مدت‌ها سلام

امروز بعد از حدود ۳ ماه اومدم کوه. دیشب کلی لباس گرم برداشتم چون قرار بود زمستون باشه! اسمش رووشه دیگه؟! اما یا من اشتباه اومدم یا زمستون داره ادای اواخر بهار رو در میاره!! آخه چرا اینجا زمین خشکه؟! نمی‌گم چرا روی «کوه» شمال تهران برف نیست؛ اون که طلبش… حداقل می‌تونست خاک کمی خیس باشه یا شاخه‌های درخت‌ها تر باشه تا دل من هم…

حالا به این موضوع کاری ندارم. چند دقیقه پیش یه صحنه‌ای دیدم که خیلی برام آشنا بود و در یک لحظه من رو یاد آدم‌ها(!) انداخت. بعدش یاد جملاتی افتادم که بعضی از رفتارهای بد آدم‌ها رو با سگ مقایسه می‌کنه ولی این اتفاق اینقدر توی جامعه زیاد شده که رفتار سگ‌ها با هم دیگه برام خیلی تکراری بود. البته بازیگرای قبلی همه آدم بودند. همینجوری بریم جلو تا ببینیم نسل بشر به کدوم سمت میره…

روایتی از یکی از بازماندگان فاجعه‌ی لامپدوسا

۲ آبان ۱۳۹۴/۰ دیدگاه‌/در زندگی/توسط tamadonEH

سلام

خانم Fanus یکی از بازماندگان فاجعه‌ی لامپدوسا در اکتبر ۲۰۱۳ است که در اون ۳۵۰ نفری (پناهجویی) که قصد داشتند از مدیترانه عبور کنند، در این دریا غرق شدند و تنها ۱۵۰ نفر موفق به عبور شدند. این نوشته به زبان اوست– پیشنهاد می‌کنم اگر روحیه‌ی حساسی دارید این متن رو نخونید:

تنها چیزی که یادمه اینه که توی آب از خواب بیدار شدم و نمی‌دونستم که چه اتفاقی افتاده و تلاش می‌کردم که شنا کنم اما نمی‌تونستم. شروع کردم مثل سگ‌ها به دست‌وپا زدن. هرچقدر که بیشتر دست‌وپا می‌زدم بیشتر احساس غرق‌شدگی می‌کردم.

هیچکسی رو نمی‌دیدم که حرکت کنه؛ تنها چیزی که به چشم می‌خورد بدن‌های شناور و بدون حرکت بود. در یک لحظه دیدم که یک مرد جوان، گردن من رو به شدت گرفته؛ وقتی این اتفاق افتاد فهمیدم که جفت‌مون داریم غرق می‌شیم و تنها چاره‌ای که برام مونده‌بود این بود که با اون بجنگم تا بذاره برم. وقتی به پشتم نگاه کردم دیگه نتونستم اون رو ببینم…