شهرت پرستی به بهانه ۳ سالگی دنیس ریچی

سلام

استیو جابز بزرگه چون بقیه می گن که بزرگه!! پس شما هم بگید بزرگه… دنیس ریچی عددی نیست چون سر و صدا به پا نکرده.

…پس که اینطور…

چند روز پیش (۶ مهر) نزدیک سومین سالگرد استیو جابز بود و ۹GAG عکسی که در ادامه می بینید رو توییت کرد و تا الان ۷۸۷۶ مرتبه ریتوییت و ۴۴۷۲ بار فیو شده! دوستان توییتری می دونند که ۷.۹K ریتوییت حتی برای ۹GAG هم مقدار زیادی است. «مقدار زیادی است» یعنی چی؟ یعنی اینکه افراد زیادی این رو قبول دارند و شاید اکثریتی که این توییت رو دیدند اون رو پسند کردند. مثلا خود من ریتوییت نکردم اما کاملا قبول داشتم.

اما آیا این موضوع چیزی رو عوض می کنه؟! آیا اگر برگردیم به هفته ی بعد از مرگ استیو جابز (که میشه زمان فوت دنیس ریچی) و با توجه به اینکه الان خیلی از ما، دنیس ریچی -خالق زبان برنامه نویسی C و یونیکس- رو میشناسیم چیزی عوض میشه و اتفاق خاصی می افته و دیگه دنیس ریچی رو نادیده نمی گیریم؟!!!

    استیو جابز بزرگه چون بقیه می گن که بزرگه!! پس شما هم بگید بزرگه… دنیس ریچی عددی نیست چون سر و صدا به پا نکرده! این یک مثال از هزارها نمونه ای بود که در زندگی افراد مختلف از جمله خودم رخ می ده. البته آدم های مشهور مثل جابز هم بزرگ بودند ولی مسیری که در توش پا گذاشتند،‌مسیر آدم های معمولی بوده برای همین آدم های معمولی اون رو می شناسند. اما آیا این از بزرگی دنیس ریچی کم می کنه؟

سوالی که می خوام بپرسم اینه که: ملاک ما برای احترام گذاشتن به بقیه یا به قولی «تحویل گرفتن» بقیه چیه؟

آیا وقتی با یک نفر روبرو می شیم به سطح سواد، دانش و از همه مهمتر، انسانیتش کاری نداریم و فوری چک می کنیم که:

• اکانت تويیترش چندتا فالور داره و آیا تعداد فالورهاش از اونایی که فالو می کنه کمتره یا بیشتره؟
• وقتی یه پست در سایتش قرار می ده به دو ساعت نرسیده، کلی کامنت میاد زیرش یا کسی بهش سر نمی زنه؟
• وقتی بقیه در سایتش یا وبلاگش کامنت می ذارند با یک نگاه از بالا به پایینی جواب می ده و حتی انتخاب می کنه که کدام کامنت رو جواب بده و کدوم رو جواب نده؟
• آیا وقتی شروع می کنه به حرف زدن هزارتا اصطلاح خارجی قاطی صحبتش می کنه یا خیلی بی تکلفه؟
• طرف مقابل co-founderـه یک شرکته یا یک برنامه نویس ساده است که هیچ استارتاپی هم شروع نکرده؟

چون اگر غیر از این باشه آدم مهمی نیست و نمی تونه الگو باشه!!!!

شاید وقتی اینجوری به قضیه نگاه می کنیم به نظرمون این ملاک ها اشتباه بیان ولی در عمل چطور؟!! شهرت پرستی خوب نیست. نمی گم شهرت بده و آدم های مشهور هم… حرفم اینه که ممکنه کسی مشهور نباشه و خیلی از ما هم نشناسیمش اما خیلی بالاتر از آدم های مشهور باشه. حتما شما هم کسانی رو میشناسید که مثلا در یک زمینه از کامپیوتر خیلی واردند ولی کسی اون ها رو نمیشناسه… آیا شما به اون ها احترام می ذارید؟ خوب معمولا جواب «بله» است -چون اون ها رو میشناسید- اما حالا اگر از قبل اون ها رو نشناسید و فردی با این ویژگی ها در یک همایش یا سمینار، یک مقاله یا یک کار خوب و بزرگ ارائه بده و در کنارش یه نفر دیگه هم که فقط اسمش بزرگه و مشهوره یه کار معمولی ارائه بده و از شما بخوان که رای بدید، شما به کاری که بزرگه رای می دید یا به آدمی که اسمش بزرگه؟!!

عملا حرفم همین جا به پایان رسید و مثل همیشه نتیجه گیری با خودتونه

من در نوشتن این مطلب کمی آزادم؛ برای اینکه اولا نه وبلاگم جایی برای کامنت گذاری داره و نه فالوری دارم. این مطلب رو نوشتم چون از بعضی از دوستان یاد گرفتم و گفتم که خوبه با بقیه هم به اشتراک بذارم. فکر می کنم وقتی پیام صادری من رو در توییتر فالو کرد کلا ۳۰ تا فالور هم نداشتم و مطمئنم که پیام از قبل من رو نمیشناخت. حالا آیا پیام -با توجه به اینکه این همه فالور داره و پادکستش هم کلی شنونده داره- باید می گفت که «برای من اُفت داره که همچین اکانتی رو فالو کنم» یا به این چیزها اهمیتی نمی داد؟

پ.ن۱: این مطلب یه مطلبه کلی است و با هیچ فرد خاصی نبودم. بهانه ی نوشتنم «ریچی و جابز» بودند و انگیزه ی نوشتنم «یادآوری به خودم». تا یادم نره که مهمترین داشته ی هر فردی انسانیته.

پ.ن۲: اگر جایی کامنت گذاشتین و ادمین جواب نداد فوری نگید که «ادمین هیچ بویی از انسانیت نبرده!!» چون شاید کامنت شما رو ندیده یا واقعا وقت نمی کنه که این همه کامنت رو جواب بده و این موضوع در سایت های پربازدید که معمولا متعلق به آدم های «مشهوره» بیشتر اتفاق میافته. آدم های مشهور گناهی نکردند که مشهور شدند ما باید سعی کنیم که…

پ.ن۳: یه مطلب دیگه هم می خوام بنویسم که مخاطبم افراد مشهورند. اما فعلا نمی نویسم. چون خدا رو چه دیدید شاید خودم هم مشهور شدم

!کامنت و فالور و … نمونه هایی ملموس بودند و این موضوع فراتر از روابط مجازیه!

-با تشکر از دوستانی که برای نوشتن این مطلب کمکم کردند.